An other day in Alicante! Vandaag doen we een fietstour met een gids die leuke verhalen over de stad vertelt. En we klimmen naar het hooggelegen Castell Santa Barbara. Lees en kijk mee!
Nederlandse fietsgids
De temperatuur in Alicante is al best aangenaam en het is pas februari. We drinken een cortado bij La Barrita op de Plaza de Santa Maria. Zoals de naam al zegt, het is een piepklein barretje. Maar een leuk barretje. We worden heel vriendelijk bediend.
Het is perfect fietsweer, niet te warm en lekker zonnig. We hebben een ‘bike tour’ gereserveerd bij BlueBike. Toevallig is de gids een Nederlands meisje. En de andere fietsers in het groepje ook. Waarschijnlijk is dat helemaal niet toevallig, ik vergeet steeds dat er veel Nederlanders in Spanje komen. Als je hier zeilend aankomt, dan merk je dat helemaal niet. De Nederlanders die wij hier met eigen schip tegenkomen zijn op één hand te tellen.
Plaza Santa Maria
Versteende koning
Het meisje van BlueBike fietst in een on-Nederlands traag tempo met ons als ganzenkinderen in haar kielzog door de smalle steegjes van Alicante. Af en toe stopt ze om een klein brokje geschiedenis met ons te delen. Ze vertelt ons de legende van het gezicht in de berg Benacantil. Inderdaad zie ik nu pas dat je een gezicht ziet in een deel van de rots. Volgens het oude verhaal is het een Moorse koning die versteend is nadat hij zijn dochter aan de verkeerde uithuwelijkte. Dat waren nog eens tijden.
Het gezicht van de Moor
Bekend terrein
We fietsen de stad uit via een smal straatje. Dit was vroeger de hoofdstraat van Alicante. De gids voert ons langs een straatje met vroegere vissershuisjes en we kijken een tijdje naar de zee. Dat bevalt mij altijd wel. Ze laat ons zien waar het Volvo Ocean Museum zit en ook de jachthaven is onderdeel van de tour.
Het gezicht van de Moor
Foto: Pernette de Mol van Otterloo
Rancune, ijdelheid of arrogantie?
Vanuit de haven wijst de gids ons op het grote witte gebouw aan de Esplanada. Casa Carbonell heet het. Ze vertelt er een grappig verhaal over. Het gebouw is genoemd naar de man die het liet bouwen. Deze señor Carbonell wilde een keer logeren in het beste hotel van Alicante. Dat stond in die tijd rechts van het huidige Casa Carbonell, dat toen nog niet bestond. Señor Carbonell zag er op dat moment een beetje sjofel uit van de reis die hij had gemaakt. Het hotel weigerde hem daarom een kamer. Señor Carbonell was daar zo boos over dat hij uit rancune een groter en mooier hotel liet bouwen pal naast het hotel dat hem niet op waarde wist te schatten. Dit gebouw is dus ontstaan door een boze bui. Best een negatieve oorsprong eigenlijk. Of zou je kunnen zeggen dat uit woede soms mooie dingen voortkomen?
Casa Carbonell gezien vanaf de Paradise Regained
Paddenstoelen voor de gezelligheid
We fietsen langzaam de stad weer in. Langs het gemeentehuis en door de smalle straatjes van het historische centrum. In het straatje met grote paddestoelen, de Calle de las Cetas, vertelt onze gids over het ontstaan van dit carnavalleske wandelstraatje. Niet lang geleden was dit straatje nog heel ongezellig. Er was crimininaliteit, drughandel en prostitutie. In 2013 besloot de burgemeester om het aan te pakken.
Of deze paddenstoelen je aanspreken is een tweede, maar het straatje is zeker niet meer onheimisch. Toen ik het voor het eerst zag dacht ik aan een soort speelstraatje voor kinderen. Missie geslaagd denk ik.
Het gouden water uit Sax
We rijden langzaam door naar de Plaça Gabriel Miró. Weer zo’n plein met grote oude Ficusbomen. In het midden staat een fontein. Dit is de Fuente de la Agua Dora. De fontein van het gouden water.
Een fontein op een plein in de stad, het lijkt zo doodnormaal. Maar deze fontein speelde een belangrijk rol in de geschiedenis en ontwikkeling van Alicante.
Eeuwenlang was Alicante afhankelijk van waterputten die niet voldoende water leverden voor alle inwoners van de stad. Er valt te weinig regen om de bronnen voldoende aan te vullen. Er werden door de eeuwen heen verschillende initiatieven gestart, maar water bleef een probleem in de stad.
In 1861 werd de eerste huishoudelijke watervoorziening aangelegd. 200 huizen kregen water rechtstreeks uit een nieuwe bron naast het Castillo de San Fernando. (Casa Blanca destijds). Met deze nieuwe behoeften in de woningen zelf werd het gebrek aan water duidelijker.
Daarom begon de gemeenteraad onderhandelingen met een landeigenaar die grote putten in Sax bezat. Sax is een klein hooggelegen stadje dat 40 km ten noordwesten van Alicante ligt. In 1885 kwam er toestemming voor de bouw van een verbinding naar Alicante. Het project heette Canal del Cid.
Even ter referentie, al in 1858 werd de eerste spoorlijn tussen Madrid en Alicante geopend. Het duurde daarna nog 40 jaar voordat er een goede watervoorziening in de stad was.
Op 18 oktober 1898 werd de fontein ingewijd en het Sax-water feestelijk onthaald. Eindelijk was er voldoende water in Alicante. Dankzij het water kon de stad zich verder ontwikkelen. Hoewel Alicante lange tijd een arme stad is gebleven.
Volgens onze gids wordt de fontein tijdens de siësta uitgezet. Nog steeds wordt er geen druppel water verspild. Of zou er een andere reden voor zijn?
We eindigen de tour bij een tapasbar waar ik zelf altijd hard voorbij liep omdat deze me te toeristisch leek. Tot mijn grote verrassing blijken de bocadillos echt lekker.
Door Barrio Santa Cruz de berg op
We lopen met z’n drieën nog een keer door de barrio Santa Cruz. Pernette maakt veel mooiere foto’s dan ik. Haar oog valt op andere dingen en ze weet ze op een ingetogen manier te kaderen.
We slingeren omhoog door de straatjes en stoppen bij mooie uitzichten en leuke hoekjes.
Bovenaan gaat het straatje over in trappen die weer uitkomen bij het Parc L’Ereta. Vanaf daar klimmen we verder omhoog de berg op. Het hoogste doel tegemoet: Castell Santa Barbara.
Barrio Santa Cruz
Foto: Pernette de Mol van Otterloo
Het kasteel Santa Barbara ligt op een hoge rots en torent boven de stad uit. De rots heet Benacantil en ligt vlak bij de haven. Aan de oostflank zie je een zigzaggende trap naar boven lopen.
Als de zomerse temperaturen boven de 30˚C oplopen moet ik er niet aan denken om die steile klim te maken. Maar voor het mooie uitzicht op zee laat je dit tochtje natuurlijk niet lopen!!
De eerste keer dat we naar boven gingen was afgelopen zomervakantie (augustus 2019). Vanwege de warmte hebben we die dag gewacht tot vlak voor sluitingstijd en zijn toen met de lift naar boven gegaan. Hier lees je er meer over en ook waar je de lift kan vinden.
In februari is de temperatuur optimaal om naar boven te lopen. En als je de juiste weg volgt valt het wel mee hoe steil het is. De hoogte van de berg Benacantil is 166 meter. Dat valt ook wel mee.
Klimmen heeft zo zijn charmes. Er zijn meerdere manieren om boven te komen. Dat maakt deze wandeling juist zo leuk. Het is een beetje spoorzoeken. Die zigzaggende trap die je vanuit de haven ziet, blijkt een vervallen en afgesloten optie te zijn. De leukste manier is toch wel het pad dat begint in de barrio Santa Cruz.
Als je van daaruit zoveel mogelijk tegen de zwaartekracht in loopt, dan kom je er vanzelf. Ook al heb je af en toe het idee dat je langs paadjes loopt waar je niet zou moeten lopen. Bijvoorbeeld achter een tuin langs of waar de aanleg van het pad gestaakt is. Als je tegen de zwaartekracht in gaat, kom je er wel.
Boven gekomen gaan we door een poort het complex binnen. De naam “Castell” klopt eigenlijk niet met wat er nog staat. Dit is een vesting met meerdere overblijfselen van functionele gebouwen en fortificaties.
De oudste resten van het bolwerk dateren uit de 9e eeuw. In die periode werd een groot deel van het Iberische schiereiland door de Moren overheerst. Ook deze vesting is van arabische oorsprong. Tenminste, de basis van wat we nu nog zien.
Er zijn wel sporen van eerdere bewoning op deze berg. Resten uit de bronstijd, de periode van de Iberiers en uit de Romeinse tijd zijn hier gevonden.
In één van de tentoonstellingsruimtes is te zien welk aardewerk en keramiek uit de verschillende tijdperken gevonden is.
Dit zie je in het Castello
Plattegrond Castillo de Santa Barbara
De Falconaumanni – Trabajo propio, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=59300257
