Van Muiden naar Calais
Hier gaan we dan. We vertrekken naar het zuiden. Dit is het begin van een reis met open einde. Maar we zijn geen gewone vertrekkers.
We kunnen of willen onszelf niet losmaken van alles wat ons met de wal verbindt. Dus we maken gebruik van onze vrije tijd om de boot naar nieuwe bestemmingen te zeilen. Hoe dat zal uitpakken weten we niet precies.
Egon en ik hebben de kinderen voor dit weekend uit logeren laten gaan. Ook de hond is bij een oppas. We hebben een plekje in de haven van Calais gereserveerd en zijn van plan om de trein terug te nemen.
Het is een bewolkte ochtend. We doen het vuilnis weg, tanken water en diesel, takelen de dinghy aan dek en motoren de Vecht uit. Dan gaat’ie bakboord uit richting Amsterdam. Het buist en het is nat. Alsof de voorspelling van zonnig weer een foutje was.
Over de marifoon is verkeer te horen over een vermiste surfer. We zien een zeilboot met iets vreemds erachter. Door de kijker zien we dat het iemand zittend op een surfplank is. Daarna komen er vanuit verschillende stations reddingboten bij. Die is gelukkig in goede handen.
De Schellingwoudebrug draait meteen. De Oranjesluis laat ons even wachten, maar al met al zitten we vrij vlot in het Noordzeekanaal. Ik app Patriek nog of hij op de NDSM-werf is, maar helaas. We zwaaien niet. Wij vinden het altijd leuk om door Amsterdam te varen. Het is druk, er is veel te zien en de verkeerspost blijft onafgebroken zenden. We halen een prachtig gelijnd wit zeilschip in. Het is de White Haze van Ada en Akko. Van het boek “De wind liet ons de wereld zien”. Een prachtig verhaal van een zeilreis rond de wereld van twee bijzondere mensen.
Het is maar goed dat we op de marifoon uitluisteren. Er komt een tegemoetkomend containerschip aan onze stuurboordswal varen. Hij moet draaien en verzoekt via de verkeersleiding of we blauw op blauw met hem kunnen varen. Hoe zou zoiets nou in Frankrijk of Spanje gaan? Dit was gewoon in het Nederlands. Stel dat hier een Deen voer? Of zou er dan Engels gesproken zijn?
Langzaam breekt de lucht een beetje open, maar de bewolking overheerst nog steeds. Pas als we in de sluis bij IJmuiden liggen merken we dat de hele lucht blauw is geworden. Dit is een mooi begin van onze open reis naar het zuiden. We zien wel waar het schip ‘strandt’, maar de voortekenen lijken in orde. En aan de voorbereidingen kan het ook niet liggen.
Het waait vandaag best hard uit het ZW. 18-25 knopen. Vanavond kunnen we de zee nog zeker niet op. Egon en ik gaan even op het strand kijken en vinden beiden dat de zee lijkt mee te vallen. Maar we weten ook dat je vanaf het strand een veel positiever beeld van het water hebt dan wanneer je er bovenop of middenin zit.
De voorspelling is dat de wind vannacht gaat liggen. We hopen dat de deining ook snel minder wordt. Dan kunnen we morgenochtend om 7:00 uur de pieren van IJmuiden uit. Helaas loopt de stroom dan nog niet mee, maar we vertrekken toch maar wel zo snel mogelijk omdat het weergat waarschijnlijk maar klein is. De voorspellingen zijn op dit moment zo grillig dat het een wonder is dat we hier überhaubt precies op het goede moment van een weergaatje liggen.
