Voor een betere ervaring van Sailing ∆ Paradise Regained delen we cookies uit. Vind je dat ok?
Donderdag 4 en vrijdag 5 augustus
De lucht is strakblauw als we wakker worden. Snel vertrekken we naar Île Noirmoutier. Het is nog een beetje fris, dus ik heb een thermoshirt onder mijn kleding en mijn zeilbroek aan.
Er is bijna geen wind en met de warmer wordende zon kunnen die extra laagjes gelukkig snel uit.
We moeten jammergenoeg motoren. Maar dat is meteen een mooie testcase voor alle recente reparaties. De schroefas maakt geen geluid meer. Opluchting. De dynamo en de stroomverdeler doen het goed. En we genieten ervan dat we weer onderweg zijn.
We verlaten Bretagne en varen de regio Pays de la Loire in. Langs het departement Loire Atlantique naar de Vendée. Op zee merken we natuurlijk niets van deze bestuurlijke grenzen. We varen gewoon lekker verder. 6,5 uur laten komen we aan in de haven van L’Herbaudière, de hoofdstad van Île Noimoutier.
We worden door de havenmeester in een visiteurshoekje aan een andere boot gelegd. De buurman doet alleen een beetje moeilijk. Hij wil morgenochtend om 8:00 u weg. Nou, dat vinden wij geen probleem. Juist fijn, want we willen morgen fietsen huren. Kunnen we tenminste vroeg van boord.
Het dorpje is veel kleiner dan we verwachtten. Het was vroeger een vissersdorpje. De huisjes zijn heel klein. Wel schattig. We eten op een van de leuke terrasjes in de avondzon. Maar het is heel fris. We hebben het gewoon koud.
Er komen nog twee boten bij ons aanleggen. Jammer dat veel Fransen zo contactschuw zijn. Ze zijn zo ontzettend bang dat ze Engels moeten spreken. En zodra ik ze in het Frans aan spreek gaat het wel, maar ze haken al snel af als ik niet vloeiend genoeg uit de hoek kom.
Ik heb afgelopen winter mijn Frans afgestoft, want sinds de middelbare school heb ik het bijna niet meer gesproken. Ik heb tijdens mijn studie een beetje Italiaans geleerd en daardoor verzoop het Frans nog meer. Maar dankzij heel veel luisteren naar een echt leuke podcast van Français Automatique kan ik de Fransen nu bijna volledig verstaan. Het spreken gaat nog langzaam, vooral met vervoegingen, maar hoe meer ik het probeer hoe beter het gaat. Alleen schiet het niet op als de Fransen steeds snel wegduiken zodra ze onze horizontaal gestreepte vlag zien.
Trouwens wel heel grappig dat we regelmatig in het Frans worden aangesproken door Britten. Die zien gewoon het verschil tussen de Franse en de Nederlandse vlag niet zo snel. Als ik dan Engels terugpraat bijven ze heel hardnekkig in hun grappige Frans doorbabbelen. Ze zijn er natuurlijk echt trots op dat ze Frans spreken en dat begrijp ik maar al te goed.
Vrijdag 5 aug
Om 8:00 staan we klaar om onze buurman te helpen met losgooien. Maar er is nog helemaal geen beweging bij hem aan boord. Egon vindt ‘m meteen een ‘lul’. Tja, het is wel erg asociaal vind ik. Stennis om niets. Wij zijn ‘opgevoed’ op Vlieland en Terschelling waar je altijd in pakketjes lag/ligt en waar het normaal is dat je rekening houdt met elkaar wat betreft komen en gaan. Dat vonden wij juist een deel van charme van de eilanden.
Maargoed, we ontbijten en maken ons in ieder geval klaar om van boord te kunnen zodra de buurman zich beweegt. Het is inmiddels al 9:00 geweest. We kloppen maar eens op zijn kajuit. Blijkt dat hij nu helemaal geen haast heeft. Hij denk pas over 2-2,5 uur te gaan. Maarja, wij willen nu wel graag van boord. We willen het losmaken en opnieuw vastleggen van onze boot niet overlaten aan de Fransen. Zij zijn er over het algemeen echt slecht in.
Uiteindelijk blijkt de ‘lul’ toch een heel aardige man. We raken in gesprek over de La Rochelle, wat zijn thuisbasis is. Hij blijkt volgend jaar net als wij naar de Spaanse Noordkust te willen. Hij heeft zich er al wat meer in verdiept dan wij dus we wisselen wat info uit.
Uiteindelijk biedt hij zelfs aan om in de winter af en toe naar onze boot te kijken. Voor de korte termijn besluit hij om vandaag toch maar te blijven liggen. 🙂 Blijkbaar vallen we hem reuze mee. Haha.
Nu kunnen we eindelijk aan land. De fietsverhuur blijkt in het dorpje Noimoutier-en-Île te zijn. Daar moeten we dan eerst met een bus naartoe, maar dat vinden we teveel gedoe en teveel tijd kosten. Dus bus gaat een keer per uur. We passen het plan aan en maken er een stranddag van. Wandelend gaan we naar het strand aan de noordkant van het eiland. Het is er heel rustig en heel mooi. Prachtig wit zacht zand en een kalme zee.
Voor de zoveelste keer wordt bevestigd dat aanleggen bij de Fransen vaak niet goed gaat.
Deze Fransman kwam aanvaren, had geen enkel landvast klaarliggen en moest ook nog zijn stootwillen verhangen. Beukt op de steiger en tegen andere boten.
Egon en Rein helpen hem maar met vastmaken.
