Voor een betere ervaring van Sailing ∆ Paradise Regained delen we cookies uit. Vind je dat ok?
Donderdag 11 augustus
Vanwege het tij vertrekken we om 05:45 uit Les Sables d’Olonne. Het haventje van Saint Martin op Ile de Ré wordt bij laagwater afgesloten door een deur. Afhankelijk van de coëfficiënt van het getij opent de deur ongeveer van 2 uur voor hoogwater tot 2,5 uur na hoogwater Port Point de Grave. Alleen ’s nachts niet. In juli en augustus tussen 23:00 en 5:00 gaat de havenmeester slapen en blijft de deur dicht. Het is een klein haventje met weinig capaciteit. De deur gaat daarom soms ook al dicht als er geen bootjes meer bij passen.
In de Reeds staat verder dat het in de zomer heel vol is en dat je niet meer kan reserveren. We hopen dus maar dat er een plekje vrij is.
Het is om 05:45 uur nog diepdonker. Daardoor ziet de half droogvallende haveninvaart van Les Sables d’Olonne er sinister uit. Het lijkt wel alsof we tussen kleibulten doorvaren. Misschien is dat ook zo.
Wel genieten om weer eens zo vroeg te vertrekken. Het heeft altijd iets gezelligs aan boord. De hele haven is nog doodstil. Er staat hier op dit moment geen wind. En wat is er nou mooier dan de zon te zien opkomen op zee? Eerst het grijze licht dat achter de horizon verschijnt, dan de lucht die snel van wit naar blauw verkleurd terwijl rond de zon een vuurwerk van paars, rood, oranje en geel ontstaat. En dan floept ineens de vuurbal boven de zee, je kan bijna het geluid horen. De stralen knallen als wieken over het water. Die warmte en dat licht kunnen een mens zo gelukkig maken.
Rein komt zijn warme bedje uit en geniet met me mee.
En wat een mooie trofee heeft hij uit Les Sables d’Olonne meegenomen! Er was een winkel vol merchendise van de Vendée Globe. Van jassen tot tassen, van koektrommels tot dassen. In Frankrijk is zeilen echt een populaire sport.
Het eiland Île de Ré ligt tegenover La Rochelle. Het is sinds 1988 verbonden met het vaste land door een 30 meter hoge brug. Het ligt net iets ten zuiden van de Vendée in het departement Charante-Maritime dat onderdeel uitmaakt van de regio Nouvelle Aquitaine.
Île de Ré is een langgerekt, laag eiland van ongeveer 85km2. Dat is bijna even groot als Belle Îlle. Het eiland heeft veel moerasgebieden en zoutpannen.
Wij arriveren een paar minuten voor openingstijd in de voorhaven van Saint Martin. We liggen er even te steken in de veronderstelling dat de havenmeester alert is en de sluisdeuren (en brug) voor ons zal openen. Maar nee. Dit is dan toch Frankrijk. We roepen hem maar even op. Hij heeft een plekje voor ons en opent de haven. Gelukkig! We krijgen een plaatsje aan de steiger en worden geacht vijf dubbelliggers langszij te dulden. Geen probleem.
Het aanleggen tussen een pakketje van vier boten en een uitstekend pakket van twee brede schepen gaat soepel, ondanks de bakboord zijde, wat schroeftechnisch gezien de lastige kant is.
Rein en ik gaan meteen de kant op, op zoek naar brood. Het is maar tweehonderd meter lopen vanaf de boot en je staat midden in de gezelligheid. Heel leuk hier! Aan de haven zijn terrasjes en een markthal vol heerlijke verse etenswaren. Alles is er van verse pasta tot kaas, groenten, olijven, kruiden, vleeswaren, pouliers en natuurlijk vis. Er ligt een gigantische zwaardvis en ook een haai. We vinden het zielig voor die grote beesten. Wetend dat dat gevoel niet klopt, want waarom vinden we het minder zielig voor de kleinere vissen? Er ligt andere grote vis die we niet kennen, een ‘maigre’. Nou, mager is ‘ie in ieder geval niet.
We kopen heerlijk brood en een grote bak aardbeiden.
Na de lunch wandelen we met z’n vieren door het stadje. Het is heerlijk hier. We lopen langs leuke restaurantjes, terrassen, winkeltjes waar Annick en ik uren in kunnen snuffelen. Op zoek naar leuke cadeautjes voor oma of wie we maar kunnen bedenken. We zijn altijd op zoek naar cadeautjes.
De straatstenen zijn lichtbeige van kleur en zacht als kalksteen. De huizen zijn licht en de luiken zijn in pasteltinten blauw, groen, grijs. Aangenaam om te zien. Het is druk, maar niet vervelend.
Vanaf de kerktoren heb je een waanzinnig mooi uitzicht over het eiland en de zee. De huizen zijn bedekt met daken van licht terracotta kleurige pannetjes. Het doet een beetje mediterraans aan. Maar met een frisheid die bijzonder is en komt van de lichte kleur van de grond en het zout dat hier gewonnen wordt.
Karakteristiek voor het eiland zijn de ezeltjes in broekjes, l’anes en culottes. Bij moerasgebieden horen helaas ook heel veel muggen. De ezeltjes dragen lappen rond hun poten om minder last van muggensteken te hebben. Tegenwoordig worden de ezels alleen nog voor het toerisme ingezet.