Van Cascais naar de jachthaven waar wij hebben gereserveerd is het nog best een eindje varen. Maar de tijd vliegt terwijl we de Taag op varen, onder de grote rode brug door, langs het Christo beeld, de Torre de Belem en het monument voor … , langs de kleurrijke stad op de heuvels. Langs de Doca Alcantara waar een berucht dal in het stadslandschap kan zorgen voor een berichte valwind die de zeilschepen vroeger zomaar averij aan het want en tuig kon bezorgen. 

Er zijn hier vele haven’s (doca’s) maar ze zijn allemaal klein en hebben geen plaats. Er komt nog bij dat in een winterstorm een paar maanden geleden een paar steigers in het Doca Alcantara scheef zijn gewaaid. Dus daardoor is er nog minder plaats dan normaal.

Wij hebben daarom alleen nog een plekje kunnen krijgen in de Marina Parque das Nacoes, bijna aan het eind van de stad. Hier is een grote jachthaven gebouwd ter gelegenheid van een Internationale Tentoonstelling. Maar de Portugen hebben er niet goed over nagedacht hoe de rivier met zijn slib omgaat. De haven is voor 80% verzilt. Ongelooflijk. Er zijn maar twee steigers beschikbaar. De rest ligt op een soort wadden.

Maargoed, we worden allervriendelijkst verwelkomd. We krijgen een fijn plekje waar de Paradise Regained beschut ligt.

’s Avonds schuimt er een baggerschuitje uit Rotterdam tussen de steigers heen en weer.