Maandag 25 juli 2016 Belle Île
We gaan met de dinghy naar de wal en stappen om 9:00 uur in een knaloranje 2-Cheveaux voor een rondje Belle Île.
Eerst naar het noorden. Bij Sauzon kijken we hoe de mooringbaai er uitziet. De haven zelf valt droog, dus dat is geen optie voor ons. De baai met moorings ziet er wel mooi uit, maar niet zo beschut. Het is vandaag een beetje swelly.
We rijden door naar de vuurtoren op Pointe des Poulains in het noorden. Die staat op een vulkanische rots.
Hier staat ook het voormalige huis van de in Frankrijk wereldberoemde actrice Sarah Bernhard. Voor ons is zij een onbekende, maar de aandacht die op Belle Île aan haar verleden aanwezigheid wordt besteed is gigantisch. Het huis, nou ja, meer een bunker met ramen, is tegenwoordig een museum. Vandaag helaas gesloten. De paar bordjes met informatie zijn alleen in het Frans geschreven. Wat jammer is voor zo’n beroemdheid.
Het water rond de Pointe des Poulains is zo mooi blauw dat het bijna Caribisch lijkt. De temperatuur is alleen typisch Bretons. Koel dus. Hoewel het nu wel warm genoeg is om een duikje te nemen in dat kristal heldere water. Het lijkt wel een zwembad. Onverwarmd dan.
We springen weer in de eend en proberen bij twee ankerbaaien te komen. Stêr-Vraz is een smalle inham, een zijarm van de grotere inham Stêr-Wenn. Met de eend durven we niet verder te rijden als de weg steeds steniger en dieper gegroefd wordt. Het laatste stuk doen we lopend en dat is echt een gelukkige beslissing. Het is zo steil dat we waarschijnlijk nooit meer omhoog gekomen waren met duckie.
Mooie baaien, maar wel erg klein en ook nog best druk. Prachtig om hier alleen te liggen. Maarja, dream on, Eline.
Het rijden met de eend is af en toe best spannend. De remmen zijn zo zwak dat we onze benen schrap zetten als we van de steile hellingen af rijden. Gelukkig rijdt er weinig verkeer op dit eiland.
We knetteren nu in een keer helemaal naar het zuiden en eten crêpes in Port Maria. Het is een klein sfeervol gehuchtje met een schattig droogvallend natuurlijk haventje.
We rijden door naar een andere beroemde plek van Belle Île, aan de Côte Sauvage, dat is de zuid-west kant van het eiland. Daar staan iconische rotsen in zee. Iconisch geworden door de schilder Claude Monet. Hij heeft er een hele serie van gemaakt, steeds op verschillende momenten met verschillende soorten licht. Hij heeft ze geschilderd met ochtendlicht, op een bewolkte dag, met tegenlicht met regen en storm. Hij noemde ze ‘Les aguilles de Port-Coton’.
Monet schilderde op Belle Île ook nog andere rotspartijen in zee. Les rochers du Lion en rotsen bij Port Goulphar en Port-Domois.
Dit is wat hij er over schreef in een brief aan zijn vriend Gustave Caillebotte:
“Je suis dans un pays superbe de sauvagerie, un amoncellement de rochers terrible et une mer invraisemblable de couleurs; enfin je suis très emballé quoique ayant bien du mal, car j’étais habitué à peindre la Manche et j’avais forcément ma routine, mais l’Océan, c’est tout autre chose”.
Vertaling:
“I am in a wonderfully wild region, with terrifying rocks and a sea of unbelievable colours; I am truly thrilled, even though it is difficult, because I had got used to painting the Channel, and I knew how to go about it, but the Atlantic Ocean is quite different”.
Monet heeft gelijk. De kleuren van de lucht en het water zijn hier anders dan in Nederland, het Kanaal en Normandie. Feller, frisser en helderder.
Als afsluiting gaan we zwemmen bij La Grande Plage. Wel een heel mooi lang strand, maar een beetje stenig.
We leveren de oranje eend weer in en doen nog een drankje op het terras van La Touline aan de haven.
De familie Houtzager ligt inmiddels ook in de haven. En wat een toeval, blijkt dat ze vandaag ook een rondje over het eiland in een eend hebben gedaan. We drinken een glas wijn met elkaar en maken een maaltijd voor ons achten.
