Voor een betere ervaring van Sailing ∆ Paradise Regained delen we cookies uit. Vind je dat ok?
Het is schitterend weer dus we pakken onze zwemspullen in, ook al staat er een frisse wind. We huren vier fietsen. Reinoud hoeft tegenwoordig geen kinderfiets meer maar kan al op een serieuze mountainbike! We krijgen van de fietsverhuur een plattegrondje mee waarop een blauwe fietsroute staat. We trappen heuvel op, heuvel af het eiland rond. Af en toe is het behoorlijk steil. We knijpen onze remmen bijna kapot bij het afdalen en schakelen naar de allerlichtste versnellingen om de heuvels op te klimmen. De uitzichten zijn adembenemend! We eten onze broodjes op bovenop een soort klif in een natuurgebied waar de meeuwen hun broedplaatsen hebben. Het uitzicht op de zee is blauw.
We fietsen naar Pen-Men, de vuurtoren, die helaas met een hek afgesloten is. Een stukje verder staan we weer op kliffen. Prachtig. Reinoud wil salamanders vangen en het lukt hem bijna. Hij krijgt een likje van een nieuwsgierig salamandertje.
We zijn dorstig en hebben heel veel zin in een terrasje. Maar je wordt er op dit eiland in ieder geval niet mee doodgegooid. We komen door allerlei schattige gehuchtjes met huizen in prachtige kleuren en met ontzettend veel bloemen, maar een plekje om iets te drinken is alleen in Port Tudy, Le Bourg en in Locmaria.
Maar het is nog een heel eind fietsen voordat we bij Locmaria zijn. De kaart met de blauwe fietspaadjes klopt meestal voor geen meter, dus we ‘verdwalen’ regelmatig. Als we de weg vragen helpt dat ook niet veel, dus hobbelend over smalle paadjes kronkelen we onze route over dit schitterende eiland. Als we eindelijk afgedaald zijn in Locmaria is het te warm voor het terras zonder parasols. We duiken daarom naar binnen in het curieuze cafeetje “Le Bateau Ivre”. Binnen hangt het vol met karaktervolle marionetten van ene beroemde poppenspeelster. Het is verboden foto’s te maken van de poppen. Er staan overal bordjes dat je wel de ansichtkaarten kan kopen. Ook dat je niet bediend wordt aan de tafeltjes. Het komt op ons nogal ongastvrij over. Maar we hebben zoveel zin om onze dorst te lessen dat we vier diabolos bestellen en achterovergieten. Hup, daarna weer op de fiets en klimmen. We fietsen nu maar rechtstreeks naar Port Tudy. De kortste weg. We zijn moe. Maar eerst moeten we nog langs de supermarkt.
We kopen water en groente en vlees en nog wat spullen. Maar op drie mountainbikes en een gewone fiets met een achteropje is het veel. We hebben nl alle vier ook een rugzak met onze zwemspullen. Gelukkig kunnen ze de boodschappen ook afleveren in de haven. Het kost niets extra, dus ik twijfel geen moment en regel dit. Egon heeft er geen zin in, maar ik heb geen zin het zware gesjouw. Vanaf 18:30 u komen ze het brengen. De precieze tijd weet het kassameisje nog niet, maar als het anders is, of als ze ons niet vinden dan zullen ze bellen.
Terug in de haven is het heerlijk. Even lekker zitten. Maar de veerboten van verschillende afmetingen komen af en aan. De motoren draaien continu. Als er geen veerboot ligt dat meert er een soort mosselvisponton af, eveneens met draaiende motoren of de reddingboot. Het is dus een gezellig gebeuren, steeds wel iets te zien. Maar ik vind het jammer dat je de hele dag de uitlaatgassen in de kuip hebt. Van Egon mag ik dat niet zeggen… haha!
Het zitten duurt niet langer dan vijf minuten. Dan moet er gedouchet worden (ik heb eindelijk een goede shampoo kunnen kopen, zonder kleur- geurstoffen en parabenen). En er moet altijd wel weer opgeruimd en geveegd worden. En dan gaan Egon en ik op de kade staan wachten op de boodschappen. Natuurlijk duurt het langer dan gedacht. Ik bel ze maar eens op en dan blijkt dat de supermarkt zin had om pas om 20:00 te komen. Maar op die tijd hebben wij een restaurantje gereserveerd. Ok, dan komt hij wel nu meteen. En ook dat duurt langer dan gedacht, maar uiteindelijk, een uur na de eerst afgesproken tijd (19:30 dus) komt de eigenaar eigenhandig onze twee zware tassen afleveren. Hoera!! Wat fijn dat dit gelukt is!
We wandelen naar het restaurantje dat in allerlei boekjes en met allerlei vorkjes en sterretjes genoteerd staat. Oeps! Er zit nog helemaal niemand! We lopen eerst nog maar eens een klein ommetje.
Restaurantje.. het lijkt meer dan het is. We eten prima, maar vergeleken met de moules frites van Ile Tudy valt het tegen. Toch heel gezellig. Wel een beetje koud.