Deze pagina gaat over het schip waarop ons leven op koers kwam. Dat klinkt misschien overdreven, maar het is echt waar. Aan boord van de Kwintessens is het allemaal begonnen. Onze liefde, ons leven, ons huwelijk en onze kinderen.
In 1976 kochten Elly en Nico, de ouders van Egon, de Kwintessens II. Daarvoor hadden ze drie jaar rondgevaren met de Kwintessens I, een Domp die al gauw niet geschikt bleek om de Noordzee mee op te gaan. De Kwintessens II was net een slag groter en is zeewaardig.
Het gevoel van geluk in het gezin Tibboel met deze prachtige Trintel was enorm. Met de elegante klassieke lijn, een Van der Stad ontwerp, het mahoniehout en de zwarte stalen romp was het schip hun lust en hun leven. De Tibboels waren met z’n vijven: Egon, zijn broer Herco en zus Yvette. Vader Nico en moeder Elly. En er kwamen ook nog twee teckels mee aan boord. Het paste allemaal.
De naam Kwintessens is een mooie weerklank van de filosofische kant van Nico en de liefde voor zijn gezin. Zeilen met zijn 5 (kwint)-koppige gezin was de essentie (essence), de kern van de zaak. Toepasselijker kan haast niet.
Welnu, in de lente van 1992 leerden Egon en ik elkaar kennen. We deelden de diepe passie voor zeilen en huurden af en toe een BM in Friesland. Zo ontmoette ik Elly en Nico dan ook voor het eerst: aan boord van de Kwintessens. Ze lagen aan een landje bij het Zandmeer en wij waren met een huur-BM in de buurt.
Elly en Nico vonden het leuk dat Egon en ik samen wilden zeilen. Ze gaven ons de boot graag mee. Dus al snel zeilden wij samen door Friesland, zwierven over het wad, tuften door Groningen, Duitsland en kwamen uit in Denemarken.
In de jaren daarna wisselden we elkaar af in Denemarken. Wij brachten de boot heen en zij brachten de boot terug. Of andersom. En toen Nico met pensioen was, ontstond de luxe om vier weken in Denemarken en Zweden te zeilen. Elly en Nico voeren heen en terug. Hierdoor hadden we tijd om in de Oostzee rond te varen.
We waren in die jaren altijd de jongsten in de haven. Zelden ontmoetten we leeftijdgenoten. We waren dus op elkaar aangewezen. Maar dat heeft ons nooit gestoord. We hadden lol met elkaar en genoten van begin tot eind. Weer of geen weer, gedoe met de motor of niet.
In 1999 tijdens een zonnig tochtje zonder wind van Rügen naar Mønsklint hees Egon ongezien een serie seinvlaggen in de mast. Voordat ik ze ontcijferd had ging hij op zijn knieën. Wat er stond: ELINEWILJEMETMETROUWEN
Mijn antwoord begrijp je wel. Twee jaar later zeilden we een rondje Sjaelland in verwachting van ons eerste matroosje. Dat het jaar daarna met ons mee mocht. Twee zomers met kleine kinderen op de Kwintessens waren een groot plezier.
In de herfst van 2004 kwam de Paradise Regained op ons pad.
Natuurlijk gingen we zeilen met Annick. Ze was acht maanden dus het leek ons wel verstandig om ons aan haar te passen, maar een zomer zonder zeilen leek ons helemaal geen goed plan. In overleg met Elly en Nico planden we een rondje Friesland en Wad in plaats van Denemarken. Met Annick aan de giek scharrelden we een beetje rond. Ze kon nog niet lopen dus maakte het nog makkelijk.
Met al die spullen aan boord moet je creatief zijn. De commode was de omhoog geklapte bankleuning, een net moest voorkomen dat ze uit haar kooi kon vallen. De maxicosi kon mooi aan de giek hangen en bij koeler weer of regen paste het ding klemvast tussen de slingerplank en de bankleuning binnen.
Waar een wil is, is een weg. En ook een kuipborrel past er makkelijk bij!
De enige stomme beslissing die we ooit gemaakt hebben was om niet te gaan zeilen met een kind van 2. Gelukkig is het allemaal goed gekomen.
Maar in verwachting van matroos nummer 2 en vrezend voor de nieuwsgierigheid van een tweejarige klimgeit dachten we stom genoeg dat het beter was om aan land te blijven.
Dit gaf Elly en Nico de gelegenheid om langere tijd te gaan varen en een rondje Stockholm te doen. Dat was de goede kant van het verhaal.
Maar tegen de tijd dat het lente werd begonnen we gek te worden van het idee om het hele seizoen zonder boot te zijn. Dus besloten we om een boot te huren. In Workum konden we een Bavaria huren. Dat was niet een boot waar we warm voor liepen, maar het was goed om dit eens te ervaren.
Gelukkig was de Kwintessens dit jaar weer beschikbaar voor ons. We konden de boot van Elly en Nico overnemen in Ebeltoft, Dk. De eerste avond van deze vakantie met Annick 3,5 en Rein 6 maanden zal ik nooit vergeten. Na een autorit van 10 uur gingen we aan boord met onze twee kleintjes en zoveel babyspullen als je in een grote auto kan proppen.
We waren blij om aan boord te zijn en verheugden ons op een gezellige avond met Elly en Nico. Maar het duurde die eerste avond eindeloos lang voordat beide kinderen stopten met huilen. Toen vroeg ik me wel heel even af waarom we dit nou zo graag wilden. Ik nam me stellig voor dat we volgend jaar naar Club Med zouden gaan. Dat is de enige keer ever geweest dat ik zoiets dacht.
Club Med hebben we nooit bereikt.
