Voor een betere ervaring van Sailing ∆ Paradise Regained delen we cookies uit. Vind je dat ok?
We blijven nog een dag in Lorient, maar verplaatsen naar de jachthaven Kernével, aan de overkant van de rivier de Blavet en dichter bij de stad. Deze haven ligt vlakbij het museum Cité de la Voile – Eric Tabarly.
Vlak bij de haveningang ligt een enorm wrak. Achteraf blijkt het om twee wrakken te gaan die daar in WO2 door de geallieerden tot zinken zijn gebracht om de haven te blokkeren. Een van de twee wrakken was een Duitse U-boot. Nog steeds niet opgeruimd dus.
Het lijkt ons leuk om met de bijboot naar het museum te gaan, maar helaas is dat niet toegestaan. Dan gaan we wel lopen. Maar de havenjuf biedt ons fietsen aan die we gratis mogen gebruiken. Beter! Na de koffie fietsen we naar het museum.
Een museum waar een zeiler zijn hart kan ophalen!!
Het museum is modern en ruim opgezet. Het hoofdonderwerp ‘zeilen’ ligt ons natuurlijk wel. De expositie begint met een film van een trimaran-racer.
Daarna is er van alles over rompvorm en booteigenschappen. Er is een grote hydrofoil, zo’n groot krom zwaard waarop een boot bij hogere snelheden uit het water omhoog komt.
Verderop blijkt dat Eric Tabarly al in 1986 bezig was met dit soort zwaarden, alleen de materialen die het ontwerp tot een succes zouden maken, zoals carbon en glasvezel, waren er toen nog niet.
Een aantal onderwerpen zijn voor ons niets nieuws: een reddingsvlot, precies dezelfde als ons vorige vlot (plastimo transocean 6 pers), de accu van Victron die wij hebben, zwemvesten, landvasten, ankers en allerlei bekende zaken. De herkenning is heel grappig.
Er zijn filmpjes over Tabarly zelf. Over zijn schepen, de Pen Duick tot en met de Pen Duick VI. Ik weet eigenlijk weinig over hem. Ik wist niet eens meer dat hij niet meer leeft. Hij is in 1998 verdwenen op zee.
Er is ook film over een andere held, op wiens boeken ik dol ben: Bernard Moitessier.
Reinoud ontdekt de radiobestuurbare zeilbootjes. Ze werken maar half, maar hij is de rest van het museum compleet vergeten. Samen met een aantal volwassen mannen staat hij een uur lang zo’n zeilbootje rond de boeien te sturen. De meeste kinderen houden zoiets na 2 minuten voor gezien. Maar Rein heeft een nieuwe wens. Raad eens? Een RC bootje. Er is weer eens een nieuw spaardoel geboren.
Er is nog een grappige simulator en er liggen buiten ook een paar schepen. Van Tabarly ligt er alleen de Pen Duick V.
We fietsen daarna terug naar de haven en maken eerst nog een kleine detour via een supermarktje. Dat blijkt vlakbij een strandje te zijn. Plage de Port Maria. We lunchen daar met een prachtig uitzicht op de rivier de Blavet.
Daarna lopen we langs de strandjes die er prachtig bij liggen. Er hangt een gezellig sfeertje. We zouden onze zwemspullen kunnen gaan halen en hier nog even een strandmiddagje kunnen hebben. Het waait alleen best hard waardoor het toch fris blijft en al fietsend naar de haven ontdekken we dat het nog best ver fietsen blijkt te zijn.
We nemen daarom een drankje op het terras in de haven en gaan weer naar ons fantastische eigen drijvende terras.
Egon en Annick maken de opbouw mooi schoon met een spulletje en water. Ik lees het boek Blijven Drijven van Vivian Oskam. Ze zijn zwanger en varen door het Beagle kanaal en langs de Chileense kust. Ze komen drie maanden lang bijna geen andere boot tegen. Lijkt me heel mooi en ook wel eenzaam.
Er zijn hier weinig Nederlanders. In iedere haven vinden we er wel een, maar zeker niet meer. Wel jammer dat we niemand tegenkomen met kinderen van de leeftijd van Annick en Reinoud. Zelf vinden ze het gelukkig geen probleem. Ze vermaken zich goed en hebben elkaar.
Ik kon het niet laten om dit boek te kopen. Het is in het Frans, wat ik niet heel goed beheers en alleen met een vertaal app erbij kan lezen. Heel langzaam. De woordenschat op het gebied van bootconstructie en zeilen wordt hierdoor wel enorm aangevuld. Dus dat is eigenlijk alleen maar fijn. Er is in het Nederlands niet veel te vinden over Eric Tabarly. Zou leuk zijn als dit vertaald zou worden.