Yeah!
Als de wekker gaat om 06:00 uur zie ik door mijn kleine raampje dat de zon al schijnt en het water van de jachthaven is zo glad als spiegel. Ok, geen wind, maar gelukkig ook geen grote deining meer. Dat wordt een rustig tochtje en dat is voor vandaag wel fijn.
Het is ongeveer 150 mijl naar Calais. We schatten dat we ongeveer 24 uur onderweg zullen zijn. We wisselen elkaar om de 3 uur af.
Op zee is het prachtig. Oostelijke wind, hoewel heel weinig. Het is dus helaas motoren. Rond een uur of 12:00 passeren we de Maasmond en tuffen in het zonnetje lekker verder. Om 19:00 zijn we bij de Vlakte van de Raan. De wind staat nu plat op de kont. Zeilen kunnen we nu helemaal vergeten. Ik zet een kant-en-klare biologische lasagna van AH in de oven. Op zee smaakt alles lekker.
Voor Zeebrugge ziet het er heel druk uit op de AIS. Maar als we de Westerschelde hebben overgestoken blijkt het heel erg mee te vallen. Een beetje hetzelfde effect als wanneer je naar de kaart van Marine Traffic kijkt. Als je uitzoomt dan lijkt het op zee net een mierenhoop. Terwijl je op zee niemand ziet.
De Belgische badplaatsen zien er verschrikkelijk lelijk uit. Hiernaast zie je Oostende. Als je goed kijkt zie je de oranje kunstwerken. De Haan ziet er nog het leukst uit vanaf zee.
Om 22:30 is het bijna donker. De eerste ton die we passeren heeft een kapot licht. Goed voor het vertrouwen zullen we maar zeggen. We zien nog een ander zeiljachtje varen. Verder is het rustig.
Om 00.00 uur zijn we bij Pas de Sudcote, een slingertje tussen de banken.
Om 5:30 zijn we tussen de pieren van de haven van Calais. Het is nog laag water dus we gaan aan een boei om te wachten tot het dok open gaat. Mooie gelegenheid om nog even te kooi te gaan.
Een douche en kop koffie verder en we varen het dok in. We hebben een goede ligplaats. De havenmeester is een aardige vent. We drukken hem op het hart om goed op onze boot te letten. Voor hem ‘is the sky blue’ Dat is toch zijn werk, zegt hij.
We vertrouwen hem. Ondanks de onrust hier heel dichtbij. Een grote verzameling van desperate vluchtelingen is de laatste tijd vaak in het nieuws. Het zijn asielzoekers die proberen naar het Verenigd Koninkrijk te komen. Er is hier zo’n grote kolonie vluchtelingen dat het gebied waar ze bivakkeren ‘De Jungle’ heet. Regelmatig klimmen ze in, op of onder vrachtwagens om zichzelf over het kanaal te smokkelen.
Gelukkig ligt de boot aan de andere kant van de havens dan de veerboten. Bovendien is de haven goed beveiligd.
Net als echte vertrekkers hebben wij ook een kluslijst afgewerkt om de boot goed voorbereid te hebben op een langere reis. Hoewel we geen oceaanoversteek in de planning hebben.
Een van de kleine klusjes was het splitsen van landvasten aan sterke veren. Prettig voor als er swell in de haven staat.
In Calais zal dat heel erg meevallen. Maar we hebben een hele dag de tijd voor dit soort klusjes.
Daar ligt ze dan, de Paradise Regained, verend op haar landvasten, geduldig te wachten tot we weer terugkeren. Voor nu hebben we alvast de eerste etappe van de trip afgelegd.
We nemen de TGV naar Lille of Brussel en dan verder naar huis.
Het TGV station van Calais is groot en doodstil. Een beetje surrealistisch is het. We zijn veel te vroeg. We wachten naast het perron tussen de klaprozen en de margrieten tot onze trein uit de kanaaltunnel komt en ons meeneemt naar het noorden.
