Voor het aftuigen, afsluiten en winterklaar maken van de boot hebben we altijd wel even nodig. We varen daarom op 5 augustus naar onze nieuwe winterligplaats in La Trinité en hebben dan drie dagen om alles te regelen en voor te bereiden.
La Trinité is echt een waanzinnig zeilersmekka. We worden professioneel en heel vriendelijk ontvangen door Sandrine bij de receptie. De boot is hier in goede handen. Het is jammer dat we geen vaste ligplaats krijgen vinden we. De boot ligt telkens een tijdje in een box die tijdelijk beschikbaar is.
Er is een team van marins die de hele dag niets anders doen dan met één of twee ribs zeiljachten verplaatsen. Van de ene box naar de andere. We hoeven dus geen sleutels af te geven en de motor kan winterklaar gemaakt worden. Ze doen soms wel 60 boten per week. Het lijkt ons een nogal inefficient systeem, maar blijkbaar werkt het hier.
La Trinité is een locactie met een rijk zeilersverleden. Dit is waar Eric Tabarly begon met de renovatie van de Pen Duick. En nu liggen er aan de grote hoofdsteiger de snelle trimarans en open 60’s die wij alleen kennen uit de zeilbladen en van het zeilnieuws.
De Spindrift 2 is bijvoorbeeld veel in het nieuws. Er is een speciale promenadepier waar de hele dag toeristen selfies maken van deze beroemde schepen. Er staan infoborden over de syndicaten en de zeilers met hun plannen en doelstellingen.
Voor het winterklaar maken van de boot hebben we een lijst van minstens 40 punten. Onder andere zeilen er af, bilge leegpompen, boiler uit, koelwater doorspoelen met zoetwater, reddingsvlot naar binnen maar ook de co2-patronen uit de reddingsvesten halen, de loggever eruit (en een plug erin), vochtvreters neerzetten.
En wat we in La Trinite nog niet deden, maar later vanaf Vigo altijd, is de accus loskoppelen. Dus de min-polen losmaken. Daarmee blijven de accus optimaal.
We werken hard aan het uitruimen en klaarmaken van de boot, maar maken er ook nog een paar leuke dagen van.
Bovendien moeten we een auto regelen, want onze eigen auto staat in de haven van vertek: Calais. We vinden een huurauto die we in Calais kunnen inleveren. Anders hadden we een stuk met de trein kunnen doen, maar dit is wel even wat handiger. We kunnen nu veel meer mee nemen.
We krijgen voor dit moment een leuke ligplaats met de kont naar de promadepier. De pantoffelparade op de pier geeft een gezellig sfeertje.
Ondanks het feit dat onze boot zeer oninteressant is vergeleken met een Spindrift 2 of een van de boten die aan de Vendée Globe gaan deelnemen, zijn er toch enkele pantoffelaars die een foto van onze boot maken. Ik snap er niets van.
We vinden het wel een beetje spannend om alles voor zo lang achter te laten. In Nederland vond ik twee weken al lang. Hoe zal het hier zijn in de winter als het echt stormt? Blijven de stootwillen dan goed zitten? Waait de tent niet stuk? Kunnen er nog vallen tegen de mast klappen? Blijft de dinghy goed liggen? We hebben een betere hoes gekocht ter bescherming tegen zon en weer. De motortjes gaan met dikke sloten vast.
De was kan nog mee naar huis nu de afstand nog in een dag met een auto te berijden is.
Op 8 augustus sluiten we af en stappen we in de huurauto naar huis. Ik moet mijn tranen wegslikken. Tot maart geen boot. Pfff, dat is wel even een dingetje.
Als we ’s avonds thuis zijn zien we de Paradise Regained op de webcam in de haven. Ze ligt er goed bij.
De hele winter zullen we het hiermee moeten doen.
Maar zodra de lente begint varen we naar Belle Île of de Golfe du Morbihan in plaats van Stavoren. Er is helemaal niets mis met Stavoren, maar we vinden het leuk om nieuwe locaties te ontdekken!!
